Eind jaren tachtig, begin jaren negentig, werd nieuwe wetgeving ingevoerd, die erop neerkwam dat werkzoekenden (of cliënten, zoals ze toen werden genoemd) financieel gestraft zouden kunnen worden, als zij hun verplichtingen niet na zouden kunnen komen. Deze maatregel leidde tot verzet bij de inkomensconsulenten. Of liever gezegd: bij de bijstandsmaatschappelijk werkers, zoals ze toen heten. Zij redeneerden dat als de bijstandsuitkering een uitkering op minimum niveau hoort te zijn, dat dan een verlaging daarvan onherroepelijk zou leiden tot schulden, huisuitzettingen, afsluitingen van energie en andere problemen. Het oplossen van deze problemen zou de gemeente uiteindelijk meer geld kosten dan de maatregel zou opleveren. Verder zouden ook ‘onschuldige’ familieleden getroffen worden door de maatregel. Het was, kort samengevat, in hun ogen simpelweg immoreel de bijstand te verlagen. De toen ingevoerde maatregelen betroffen overigens percentages van 1, 3 en 5% van de bijstand. Vandaag de dag kunnen maatregelen in verband met het niet nakomen van de arbeidsplicht theoretisch onbeperkt worden opgelegd. Het gebeurt dat werkzoekenden acht maanden of meer hun bijstand kwijtraken, omdat zij herhaaldelijk weigeren mee te werken aan wat een passende voorziening (werk) wordt genoemd. De tijden zijn zeker veranderd.